امام رضا علیه السلام فرمودند:
«قَالَ الرِّضَا علیه السلام فِی حَدِیثٍ: مَنْ لَمْ یقْدِرْ عَلَی مَا یکفِّرُ بِهِ ذُنُوبَهُ فَلْیکثِرْ مِنَ الصَّلاةِ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهَا تَهْدِمُ الذُّنُوبَ هَدْماً».
هرکس نتواند کفاره گناهانش را بپردازد، باید بر محمد و آلش درود فراوان بفرستد؛ چون آن صلوات گناهان را منهدم می سازد.
مصابیحالدجی،ص 419؛عیونأخبارالرضا،ج 2،ص 265،ح 52؛أمالیصدوق،ص 131،ح 123؛وسائلالشیعه،ج 7،ص 194،ح 9093
روزی پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و امیرمؤمنان علی علیه السلام در میان نخلستان نشسته بودند که زنبور عسلی دور پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله شروع به چرخیدن کرد. پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: «یا علی! می دانی این زنبور چه می گوید؟» حضرت علی علیه السلام فرمود: «خیر.» رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: این زنبور ما را مهمان کرده و می گوید: یک مقدار عسل در فلان محل گذاشتم. امیرمؤمنان علیه السلام را بفرستید تا آن را از آن محل بیاورد. امیرمؤمنان علیه السلام بلند شد و عسل را از آن محل آورد. حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «ای زنبور! غذای شما که از شکوفه گل تلخ است، به چه علّتی آن شکوفه به عسل شیرین تبدیل می شود؟» زنبور گفت: «یا رسول اللّه ! شیرینی این عسل از برکت وجود مقدّس شما و (آل) شماست. چون هر وقت از شکوفه استفاده می کنیم ، همان لحظه به ما الهام می شود که سه بار بر شما صلوات بفرستیم. وقتی که می گوییم: «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد» به برکت صلوات بر شما عسل ما شیرین می شود.»
کنزالعمال،ج 1، 2219.
این خانواده آینه های خدائی اند
در انتهای جاده ی بی انتهائی اند
خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند
هر کس که می رسد سر اطعام می برند
فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند
یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز
اینها همان مقدمه ی آشنائی اند
صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
مشغول لحظه های شریف گدائی اند
امام صادق علیه السلام:
در روز جمعه هیچ عملى برتر از صلوات بر محمد و خاندان او (علیهم السلام) نیست.
ما مِن عَمَلٍ أفضَلَ یَومَ الجُمُعَةِ مِنَ الصَّلوةِ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِهِ.
📚 الخصال، صفحه ۳۹۴
آفتاب
آفتابِ عالم آرا آفتابی می‌کند
با اشعه رنگِ دلها را شهابی می‌کند
این چه دریائیست اعجازی حسابی می‌کند
چشم هر بیننده‌اش را نقره آبی می‌کند
خود دل است این، دلبر است این، رهنما و رهبر است
این رسول حق محمّد، حضرتِ پیغمبر است
کوه نور و صخره‌هایش خم شده در سجده‌اش
وقتی بساط عشق بازی چیده می شد
سجاده سبزی کنارش دیده می شد
یک پیرِ عاشق بادعای مستجابش
در امتحان عاشقی سنجیده می شد
صبرش اگر چه شهره ی هفت آسمان بود
گه گاهی از زخم زبان رنجیده میشد
گویا دوباره کوثری در بین راه است
کم کم سحر شام دل غمدیده می شد
مداحی حاج محمود کریمی
دنیا از نورش، نورانی تا دورادور
بِسم اللّه النّـــور، بِسم الله النّـور النّـور
خدای ما یکی آن هم فقط خدای علی
علی برای یکی و یکی برای علی
تمام عالم اگر از علی جدا بشوند
ببین که ریخته جانش، به زیر پای علی
تمام شهر مریض زر اند و زور و ریا
در این میانه یکی هست مبتلای علی
وجوب بعثت احمد به لطف دختر اوست
سرای دختر او شد چنین حرای علی
خدا اگرچه محمد به مصطفایی خواند
شده ست فاطمه اش تا که مصطفای علی
به شادی و به غم مرتضی کنارش بود
همیشه همره او بوده پا به پای علی
نداشت طاقت اینکه غم علی بیند
شهید راه بلاها و غصه های علی
تمام شهر مدینه یکی یکی در زد
که، های مردم تا آخرت گدای علی
که جانشین نبوت، امامت علی است
نشسته فتنه گری، از چه رو به جای علی؟
میان ماذنه هاتان علی، ولی الله ست
تمام دین خدا هست در ولای علی
اگر که میخ دری مانعش نمی گردید
نمی رسید به دست عدو عبای علی
کنار پیکر زهرا همان مکانی است
که می رسد به دو عالم نوای وای علی
نه مالک و نه حذیفه،نه میثم و سلمان
کسی نبوده مثالش شود فدای علی
دگر به نقشه ی ملجم، به تیغ کاری نیست
نشسته خار کس دیگری به نای علی
چه حیف دشمنان علی زود فهمیدند
بقای فاطمه باشد همان بقای علی
.
