امام صادق (ع) فرمود: «خداوند حرمی دارد که مکه است. پیامبر (ص) نیز حرمی دارد که مدینه است. کوفه نیز حرم امیرمومنان (ع) است. برای ما خاندان نیز حرمی است که در قم است. و به همین زودی بانویی از فرزندان من به نام فاطمه در آنجا دفن خواهد شد، کسی که او را زیارت کند بهشت بر او واجب خواهد شد.»
راوی میافزاید: امام این سخن را وقتی فرمود که هنوز امام کاظم (ع) متولد نشده بود.
برگرفته از کتاب زندگانی امام کاظم علیه السلام نوشته: علی رفیعی
همه ز جا برخیزید به پای او گل ریزید
لاله و ریحان آمد خواهر سلطان آمد
مدینه از میلادش چو جنّت الاعلا شد
ز نور او نورانی تمامیِ دلها شد
مالِ او تفسیری ز صورت زهرا(س) شد
رحمت و غفران آمد خواهر سلطان آمد
همه ز جا برخیزید ...
شَعَف عیان از حُسن و صولتِ موسی الکاظم
خنده عیان بر ماهِ طَلعتِ موسیَ الکاظم
صله بگیر از دستِ حضرت موسی الکاظم
دلبر و جانان آمد خواهر سلطان آمد ...
ز ناز خود دردانه به دامن بابا شد
سرورِ قلب مادر روشنیِ دلها شد
ز لطف حق بر عالم آینه ی زهرا(س) شد
کوثر قرآن آمد خواهر سلطان آمد
فلک بریزد امشب قمر به راه نجمه
ای رخ تو از اوّل نور نگاه نجمه
به ماه ذِلقعده شد میلادِ ماه نجمه
بَرکتِ ایران آمد خواهر سلطان آمد
پاسخ: در این زمینه دو نظریه عمده وجود دارد: عده ای معتقدند که مراد از "علی بن الحسین (ع)" امام سجاد(ع) است و برخی دیگر معتقدند که جناب علی اکبر(ع) مراد این فقره زیارت عاشورا است.
هر کدام از این دو گروه برای نظریه خود توجیه و استدلال هایی دارند که در اینجا به موارد مهم آن اشاره می شود.
ما بدون آن که اصرار بر طرف خاصی از این اقوال داشته باشیم به نظرمان ترجیح با قول کسانی است که علی بن الحسین (ع) در زیارت عاشورا را به امام سجاد(ع) تفسیر می کنند.
کسانی که قائل هستند مراد جناب علی اکبر(ع) است چنین استدلال می کنند:
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ ۚ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
سوره مبارکه نور آیه ۱۹
ترجمه : کسانی که دوست دارند زشتیها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناکی برای آنان در دنیا و آخرت است؛ و خداوند میداند و شما نمیدانید!
تفسیر نور (محسن قرائتی)
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ «19» وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ وَ أَنَّ اللَّهَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ «20»
همانا براى کسانى که دوست دارند زشتىها در میان اهلایمان شایع گردد، در دنیا وآخرت عذاب دردناکى است، و خداوند مىداند و شما نمىدانید. و اگر فضل و رحمت الهى بر شما نبود و این که خداوند رئوف و مهربان است (شما را سخت کیفر مىداد).
نکته ها
اشاعهى فحشا، گاهى با زبان و قلم است که عمل زشت مردم را افشا کند و گاهى با تشویق دیگران به گناه و قرار دادن امکانات گناه در اختیار آنان.
امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که آن چه را دربارهى مؤمنى بشنود، براى دیگران بازگو کند، جزء مصادیق این آیه است. «1» در حدیث مىخوانیم: کسى که کار زشتى را شایع کند، مانند کسى است که آن را مرتکب شده است.
«1». تفسیر کنزالدقائق.
جلد 6 - صفحه 159
پیام ها
1- ما در برابر خواستههاى خود مسئولیم. یُحِبُّونَ ... لَهُمْ عَذابٌ
2- علاقه به گناه، مقدّمهى گناه است. در راه نهى از منکر، علاقه به منکر را محو کنیم. یُحِبُّونَ ...
3- حتّى دوست داشتن بعضى گناهان، گناه کبیره است، مانند ریختن آبروى مؤمن. یُحِبُّونَ ... عَذابٌ أَلِیمٌ
4- کسانى که به دنبال اشاعه فحشا هستند، نظام اسلامى باید آنها را تنبیه کند.
«عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا»
5- چه بسا سرچشمهى برخى از عذابهاى دنیوى که نصیب ما مىشود، ریختن آبروى دیگران باشد. «وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»